व्हॉट्सऍप कट्टा   

आई
 
माझं इटुकलं पिटुकलं जग,
आई, तुझ्या पदराआडून झुलत होतं.
हसण्या-रुसण्यातून विस्तारत होतं,
तेव्हा, जेव्हा अबोधपण लुकलुकत होतं.
‘नजर’ हळूहळू कमावीत होती
आई, जे तुझ्या नजरेच्या सावलीतून मिळत होतं...
तुझंच बोट धरून शाळेत पाऊल टाकलं,
भिरभिरत होतं अजाणतेपण, पण
हात घट्ट धरून तू ताईंना भेटवलंस.
इथे गुरूचं वेगळेपण कळलं, शिक्षण मिळत गेलं.
मित्र-मैत्रिणी, खोड्या गमती, खेळ-खेळणं....
सारं काही मार्गस्थ झालं...
हाती पुस्तक - वही धरून!
हे सुद्धा तुझ्याच साक्षीनं सुरू होतं...
कसं सांगू?
घरी येऊन तुझ्याभोवती फिरता फिरता
दिवसभराच्या,.. आणि- व- पण- परंतुची
उजळणी मी करायचे... तुझ्या डोळ्यात पाहायचे.
आई तू निर्भीड आहेस, सुरक्षितता देते आहेस,
हे सुद्धा मनोमन पटत गेलं,
कारण अनुभवांनी ते जाणलं.
मनीच्या प्रश्नांनी ते ताडलं. मग पटतही गेलं.
पडल्यावर, धडपडल्यावर तूच सावरत होतीस.
सभोवती जीव का आणि किती जडवतेस? प्रश्न पडायचे मला.
तेही स्वतःच्या जिवाच्या पोषणासाठी!
हे खूप खूप उशिराने उमगले...
तोवर चिडचिड, धुसफूस माझी...
तरीही ‘समजून घेण्याचं तुझं तंत्र’, कधीतरी भिडलं.
ते सारं असतं आपल्या चित्तवृत्तींना आवरण्यासाठी...
नाहीतरी आई, तू म्हणतेस तसं त्यात तथ्य नसतं...
‘आपल्या मनासारखं वागायला’ इथे हरएकजण वेळोवेळी
’दिशा’ बदलत धावतो आहे...
हे सत्य तूच निदर्शनास आणून दिलंस,
तेही नकळत, सहजपणे...
आई, आज तू माझ्या पेशींत, माझ्या वृत्तीत, निर्णयांत
भिनून आहेस गं,
पाणवतात डोळे, तुझे शब्द कानात गुंजत राहतात
पण आई, एक सांगू?
माझ्या जीवनाच्या वाटचालीवर सतत
प्रकाश टाकणारा तुझा... ‘दृष्टिकोन’
तू कधीचाच मला दिलायस...
त्यामुळे तुझी साथ सदैव माझ्यासोबत
आहे...
असणारच आहे गं...!
- कविता मेहेंदळे
मो. ९३२६६ ५७०२७
---
येणारी प्रत्येक वादळे ही आपल्याला उद्ध्वस्त 
करण्यासाठी नसतात.
तर आपण काय आहोत याची जाणीव करून 
देण्यासाठी असतात.

Related Articles